~της Ιωάννας Ιακωβάκη~
Ημέρα καραντίνας 5,
Ρουτίνα , άγχος και πληθώρα διάσπαρτων εικόνων και στοιχείων που προκαλούν πανικό και φόβο κατακλύζουν στην ταραγμένη παγκόσμια ανθρώπινη κοινωνία. Η σύγχρονη γενιά βιώνει όσα μέχρι χθες φάνταζαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα προηγούμενων αιώνων αντλημένα από κείμενα ιστορικών για ασθένειες που έπληξαν κάποια στιγμή την ανθρώπινη κοινότητα. Όλα αυτά όμως μέχρι και τα τέλη του 2019 ήταν μόνο μακρινό παρελθόν ή απλώς μια ακραία εκδοχή του επικείμενου μέλλοντος. Τι γίνεται όμως τώρα που το παρελθόν ή το μέλλον ξαφνικά έγιναν παρόν;
Απόγευμα Κυριακής, η άνοιξη έχει λάβει τη θέση της στο ημερολόγιο του 2020 ημερολογιακά σωστά, πρακτικά όμως όλα πάνε στραβά. Υπό άλλες συνθήκες καθισμένη στο μπαλκόνι μ θα αντηχούσαν παιδικές φωνές που δειλά θα ξεπρόβαλαν να δοξάσουν τη νεοφερμένη άνοιξη. Αντί αυτού κάπου στο βάθος ακούγεται η σειρήνα του περιπολικού που με μηχανικό και απρόσωπο ήχο προτρέπει τον κόσμο να απαρνηθεί την ομορφιά και την γιορτή της φύσης και να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους ενός σύγχρονου κελιού.
Η καθημερινότητα αλλάζει δραματικά και παίρνει διαστάσεις μιας εκτεταμένης ποινής φυλάκισης χωρίς διακρίσεις. Γίναμε οι δεσμώτες του εαυτού μας και των κοινωνιών μας, μιας ποινής που το πέρας της εξαρτάται μονάχα από τη δική μας συμπεριφορά. Μια μεγάλη διαφορά είναι το γεγονός ότι , όποιος επιδείξει σωστή συμπεριφορά δεν «σωζει» μονάχα τον εαυτό του αλλα πρώτα τους συνδεσμώτες του. Ισως να είναι και το πρώτο δείγμα ανάγκης αυτοεπιβολής σωσφροσύνης με κοινωνικό αντίκτυπο σε πρώτο επίπεδο. Μια μορφή σωφροσύνης που δεν μορφώνει τον άνθρωπο αλλά τη κοινωνία.
Άραγε αυτή η ποινή μπορεί να σε κάνει απλώς καλύτερο άνθρωπο ή και καλύτερο συνάνθρωπο; Για πρώτη φόρα στην ιστορία των σύγχρονων κοινωνιών η ιστορία καλείται να μας διδάξει πως ο πιο σωστός συνάνθρωπος κερδίζει τη μάχη. Πλέον ο πρωταγωνιστής της καθημερινότητας δεν είναι αποκλειστικά ο εγωκεντρικός και άπληστος εαυτούλης μου αλλα εκείνος που πιθανόν από την αμέριμνη άσκοπη έξοδο μου μπορεί να βρεθεί εκτεθειμένος στον εχθρό άοπλός και ανυπεράσπιστος , εκείνος που δεν βγήκε πρώτος στον αγώνα δρόμου για το μοναδικό “όπλο” της κρίσης το αντισυπτικό. Είναι πλεόν επιτακτική ανάγκη να σκεφτούμε πρίν από κάθε μας κίνηση εκέινο που βρίσκεται ενδεχομένως σε πιο ευαλωτη θέση από εμάς.
Ευρέως διαδεδομένη τις τελευταίες μέρες είναι μια εικόνα συνοδευόμενη από τη φράση ότι ζούμε στιγμές θεμάτων ιστορίας πανελληνίων 2050. Ναι και όμως, εμείς είμαστε οι ήρωες του σήμερα που θα φωτίσουμε τις σελίδες της ιστορίας και θα εμνευσουμε τις επόμενες γενιές να ζούν ανθρώπινα και αλτρουιστικά. Τα κεφάλαια της ιστορίας πρέπει να κατακλύζονται από τα παραδείγματα αυταπάρνησης, υπομονής και ανθρωπιάς παρά από τα υψηλα νούμερα που θα απαριθμούν όσους θυσιάστηκαν σήμερα για να γυρίσουμε ξανα χωρίς κανενα μάθημα στη σκληρή και εγωιστική μίζερη ζωή μας.
Πρώτο μάθημα που πρέπει να δοθεί δεν είναι ότι τα λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν στο μέλλον ,στο βωμό μια ένδοξης εξέλιξης της ανθρωπότητας. Το παρελθόν θα είναι παράδειγμα προς μίμηση και διδαχή για τις επόμενες γενεές με την ελπίδα ότι οι σελίδες της ιστορίας θα πάψουν να ακολουθούν την ίδια παροδικότητα ανα 100 χρόνια και θα κάνουν για πρώτη φορά την ανατροπή.
Στροφή 