“Seen the arrow on the doorpost Sayin’ this land is condemned All the way from New Orleans to Jerusalem” Blind Willie McTell-Bob Dylan
-Στον δρόμο,
-Είμαι στον δρόμο,
-Πλούτωνος φοιτητής,νηπενθής
-Διώχνω τον ήλιο·
-Τον αφήνω πίσω·
-Δεν μου χρειάστηκαν οι ακτίνες του,
-Έκανα την επιλογή καιρό πριν,
-Στο σταυροδρόμι ο διάβολος,
-Μου κούρδισε τις χορδές και
-Μου πε να πεθάνω νέος·
-Βαδίζω πάντα με πληρωμή για τον βαρκάρη,του απάντησα,
-Στην αριστερή μου τσέπη·
-Βαδίζω πάντα με ένα σαρανταπεντάρι,
-Στην δεξιά μου τσέπη,
-Για να αισθάνεται η γυναίκα μου πιο ασφαλής,
-Καθώς είμαι ασθενικός και χωρίς παράστημα,ένας σκιτζής·
-Πάει καιρός που το σκασε με έναν αυλικό, ένα κοσμικό παλιάτσο,
-Έκτοτε,απλά το ξέχασα εκεί·
-Έτσι,είμαι στον δρόμο,
-Σε αυτόν τον μακρύ δρόμο,
-Που κάθε εκατοστό πέτρας είναι αφιλόξενο,
-Αλλά τουλάχιστον δεν είμαι ακίνητος·
-Δεν αντέχω να μαι ακίνητος·
-Πάντα πηγαίνω κάπου,
-Κάθαρμα Κλώδιε,υπάρχει δικαιοσύνη τελικά
-Για εσένα ειδικά,είδα το κουφάρι σου βορά ορνέων και
-Χιλιάδες σταυρωμένους κατά μήκους του δρόμου
-Μερικοί ακόμη ζωντανοί,ικετεύουν για νερό
-Δεν θα ξεδιψάσουν από μένα,γιατί
-Είμαι στον δρόμο,
-Πάντα στον δρόμο,
-Διασχίζω έρημα χωριά,
-Τα λεηλάτησαν Σαρακηνοί,
-Εξανδραπόδισαν τους άνδρες,
-Βίασαν τις γυναίκες,
-Έκαψαν τα παιδιά,
-Ο αυτοκράτορας τα άκουσε αυτά,
-Με μεγάλη ταραχή,ναι,
-Έστειλε τον αμούστακο κουροπαλάτη,
-Να τους βοηθήσει
-Με ικανό τμήμα στρατού,
-Κανείς δεν του πε,πόσο τυφλός είναι και
-Πόσο ακόμη θα γίνει
-Από το ασυγχώρητο,πύρινο σίδερο αλλά
-Είμαι στον δρόμο,
-Νυχθημερόν στο δρόμο,
-Τουφεκισμοί και κατάρες ακούγονται·
-Η καπνιά φοβερή και ο μουστακαλής πρόεδρος κραυγάζει
-«Ad tuum,domine,tribunal apello» και
-Τα πλήθη σφάζονται στον μεγάλο κάμπο,
-Δεν σταματώ να δω,καθώς
-Είμαι στο δρόμο,
-Ατελείωτε,καταραμένε δρόμε,
-Περνάω από χωριά που σφύζουν από ζωή,
-Τα καφενεία γεμάτα,η εκκλησία ψαλμωδεί,
-Στα χωράφια,καλλίγραμμες,χαραμισμένες γυναίκες,ιδρωμένες,
-Τις κοιτώ με πόθο οδυνηρό,
-Σήμερα δόθηκαν οι επιδοτήσεις εκτάκτως,στον αγρό
-Ένα πιτάκιο,με εμπιστοσύνη θέλει να γραφτεί,
-Με ένα χτύπημα στην πλάτη και
-Είμαι στον δρόμο,
-Συνέχεια στον δρόμο·
-Κυκλοφορεί η φήμη ότι είναι αδιέξοδος,
-Μα,δεν την εμπιστεύομαι,
-Θεός νύ τίς εστι και αυτή·
-Θα την βρώ και θα τη σκοτώσω
-Με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια.
Πονάω και πέφτουν τα κρέατά μου στα πατώματα. Χύνομαι μαζί με το κορμί μου, όπως χύνεται η μελάνη των ερωτευμένων.
Και εγώ ερωτευμένος, ερωτευμένος με τη ζωή, που δεν έζησα ποτέ μου, ερωτευμένος με τη ζωή, που δεν μπορώ να ζήσω.
Ερωτευμένος και φοβισμένος μαζί.
Φοβάμαι τον θάνατο, τρέμω την ζωή, μα πιο πολύ, σκιάζομαι την τρέλα.
Και εγώ τρελός, κλεισμένος στα βαθιά κελιά των αστικών μας φρενοκομείων. Τόσα φάρμακα και ενέσεις, τόσες πρησμένες φλέβες, και εγώ κενός, κενός αγγίζοντας κενές επιφάνειες.
Λείο πλαστικό, καυτό με ντύνει. Μέταλλο σκληρό μεταφέρει τις σκέψεις μου στους απρόσωπους friends μου.
Και εγώ μόνος, να κοιτάω τον έφηβο που παίζει με το κορμί της κοπέλας του, στο κέντρο της πλατείας. Την χτυπάει με βία και της ψελλίζει σ’ αγαπώ. Με βία πια εκφράζεται η αγάπη. Εξουσιαστικά επιβάλεται η ευθεία στον κύκλο. Όπως βίαια η γραμμική ιστορία, βεβήλωσε την κυκλική.
Βασανισμένες σάρκες που ξεσκίζονται μονάχες τους, ανάμεσα στις καρέκλες με τα ροδάκια και τις οθόνες με το φως.
Αφηνιασμένοι ξερνάνε την σεξουαλικότητά τους, μέσα στα κλειδωμένα – ακλείδωτα δωμάτια της πόλης.
Και εγώ χαζεμένη, φοβισμένη, χαράζω το κορμί μου μαζί τους, ψάχνοντας την αλληλοπεριχώρηση που δεν έφτασε ποτέ της.
Κορναρίσματα και μαύροι καπνοί, πετάγονται απ’ τα οπίσθια των εκσυγχρονισμένων αλόγων τους. Σκληροτράχηλα σκυλιά που τραγουδάνε, και εσύ θες οινόπνευμα ή φαρμάκι για να μπορέσεις να τα ακούσεις.
Αδειανά ρούχα τριγυρνάνε στην πόλη τα βράδυα, ψάχνοντας να βρουν αυτό που θα τους δώσει δύναμη, να ξανά ψάξουν πάλι.
– Ο ατέρμονος κύκλος της ανθρώπινης λογικής, που κτίστηκε μέσα στις σάρκες.
Ρούχα αδειανά που αγαπιούνται, στις φαρδιές πλατείες με τα πολύχρωμα δάχτυλα, άλλα από βρωμιά και άλλα απ’ την βρωμιά της ράτσας τους.
Αδειανά γιατί οι πέτσες τους δουλεύουνε ακόμα υπερωρίες.
Και εγώ η φοβισμένη, στην είσοδο της πόρτας, μπροστά μου ο κοίλος ουρανός, με τα πρόσωπα στους τοίχους. Αγγίζω το φως στο μέσα τους, φωνές και μάτια που κοιτούν
– Περπάτη μου την έξοδο σου δείχνω, φύγε από την Αίγυπτό σου.
Πίσω απ την πόρτα Σε εκείνο το σπίτι Η τηλεόραση παίζει Και η κουζίνα δουλεύει Κάτω στο πάτωμα χτυπά η βροντή Στο ξύλο μανία ηχεί Στάζει το αίμα το πάθος τυφλώνει Πονάει η σιωπή σαν να λυτρώνει Σκισμένο ρούχο με αίμα Στεγνώνει Το ξύλο ποτίζει με μίσος Το μίσος ριζώνει Εν ζώσει νεκρή η σκλάβα ψυχή Τη βία ενσαρκώνει
Ομιλία τις εγγράμματος απόντος προς απόντα,πλαγιάζω νωρίς,μα τα τζιτζίκια της οικοδομής δεν μου προσφέρουν την λήθη,όλη νύχτα παλεύω στα ορμητικά νερά του Αχέροντα,σαν παιδί πέντε χρονών που το μαθαίνει ο πατέρας του κολύμπι και φοβάται,φοβάται και δεν καταφέρνω να ξεκουραστώ,δεν καταφέρνω,και το πιάνο πάνω στο κομοδίνο παίζει μελωδίες υπεράνθρωπες, η συμπόνοια δεν φτάνει σε μένα και πάλι,τι είδους συμπόνοια είναι αυτή; όχι δεν είναι,η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το μεταλλικό πεντάλ ακούγεται παράφωνα,η αλήθεια είναι πως εγώ είμαι ο σιδερόφρακτος που χτύπησε και έριξε κάτω τον δολοφόνο,μπροστά στο ναό του ιερομάρτυρος Μωκκίου,και τώρα εύχομαι να τον είχα αφήσει να τον σκοτώσει τον μπάσταρδο με ένα δεύτερο χτύπημα, να τον σκοτώσει όπως σκότωσα και γω τον δολοφόνο, και δεν βρήκα ποτέ ανακούφιση από τις τύψεις, τύψεις που μου δημιούργησες εσύ,φιλώντας με, με τα μαύρα σου μαλλιά και με τα πάνω χείλη σου, ενώ τα κάτω με είχαν παγιδέψει στον δεύτερο κύκλο,όπου στροβιλίζομαι αιώνια,πότε θα ξεκουραστώ,πότε θα βρω ησυχία,πότε θα ειρηνέψω,δεν ξέρω,δεν ξέρω,όπως δεν ξέρω γιατί σε τέτοιες εποχές πλαγιάζω νωρίς αντί να μαι έξω στο δάσος,με ιδέες φονικές ,εγώ είμαι στη κάμαρά μου, ανώτερος, ψευδόμενος,μα δεν θα φοβηθώ, θα πετάξω από πάνω μου την πανοπλία του Μονάη και θα πάψω να βολτάρω το μεσημέρι,μόνο θα συνδιαλέγομαι με τους θεούς της νύχτας και ίσως κάποια στιγμή ηρεμήσω και δε νοιάζομαι πια,παραδίδοντας το ξίφος,και την πανοπλία,που μου έγιναν πια αβάσταχτο βάρος,αλλά όχι,θα συνεχίσω να σκοτώνω μέχρι να βρεθεί κάποιος να με σκοτώσει,ή θα στηρίξω το ξίφος στη γη, σκοτωμένος από ντροπή,και ίσως τότε,ίσως τότε,έχουμε πέντε λεπτά μαζί ξανά αγάπη μου,ήμουν απασχολημένος τόσο καιρό,ο χρόνος μου σάπιζε σε ένα κελί και γω πλάγιαζα νωρίς.
Όλες οι αγιογραφίες δείχνουν ότι θα με σκοτώσεις. Είναι απόγευμα, τα λέπια μου λάμπουν. Τρώω μόνο χορτάρι του φεγγαριού. Αίμα δεν είδα ποτέ. Ζεσταίνω τα αυγά της πολιτείας, βλέπουν οι κάτοικοι μερικούς εφιάλτες. Αυτά είναι όλα που κάνω – τα άλλα είναι ψέματα –. Όσο για την κοπέλα και τα νερά που έχω φυλακισμένα, δες και μόνος σου: εδώ είναι κήπος με κοντές μηλιές και φράουλες που δε δοκίμασα. Τώρα μόνοι και αντικριστά. Είναι Παρασκευή, οι πορσελάνες των προσώπων μας νυχτώνουν απότομα. Βλέπω τη σκέψη σου αγκάθι στον ουρανό. Βλέπω ακόμα τη μαύρη μπέρτα σου να ανοίγει και να με σκεπάζει, όπως σηκώνεις το χέρι με το κοντάρι. Αν ήτανε διαφορετικά τα πράγματα, μπορεί να ήμουνα σκύλος στην αυλή σου. Στις ζωγραφιές έχω φτερά με πράσινες μεμβράνες. Δεν πέταξα ποτέ. Σέρνομαι με πρησμένη την κοιλιά στο χώμα μετατοπίζοντας τη θάλασσα προς το βουνό. Εκείνη τη στιγμή έσπασε στο τζάμι της φωνής σου μπήγοντας το κοντάρι στα πλεμόνια μου, φτάνοντας μέχρι την καρδιά. Πηχτό αίμα τινάχτηκε, έβαψε τα ασημένια παπούτσια των αγγέλων που στέκονταν πίσω από σένα σε δυο σειρές και γέλαγαν. Έβγαλα το τελευταίο σφύριγμα – σύρμα νίκελ του τρόμου –. Ωρίμασαν τα μήλα του κήπου και έπεσαν στα πόδια σου. Σήκωσες τα μάτια στον ουρανό και έγινες άγιος. Τα νύχια μου γαντζωμένα στο χώμα αναδίδουν μουσική και μύρο. Έκλεισα τα μάτια και είδα.
(Από τη συλλογή «Ανωνύμου μοναχού», εκδ. Κέδρος, 1985, Γιάννης Κοντός).
Pàris Paschalinus Bordone 1500-1571.
Ο Άγιος Γεώργιος και ο δράκος, Ρώμη, Βατικανή Πινακοθήκη.
Ι Έσφιξα τα χέρια των συγχωριανών μου –τη μοίρα οργωμένη από τʼ αλέτρι τον ήλιο και τʼ αγκάθια από τα χερσοχώραφα και την οργή τους. II Ο ουρανός θρυμματισμένος όνειρα κάπα στην αγρύπνια του βοσκού κι αμίλητη φλογέρα. Τη νύχτα αυτή όσα τα μάτια τʼ ουρανού τόσα τα πρόβατα στη γη. ΙΙΙ Ζέψαν τα βόδια από τίς τέσσερεις χαράματα αφού τον αδερφό του ήλιο με την πλούσια κόμη ξαπλώσανε στον κύκλο του αλωνιού σπυρί σπυρί κουρσεύοντας το στάρι. IV Βάλτους δεν έχουμε δω να κρώζουνε τα νεροπούλια τα καλοκαίρια δω άνεμος δε βογγάει, τʼ αρνιά σκαρίζουνε, τα καριοφύλια κοιμούνται. Πούθε έρχεται κάθε μεσάνυχτα η παιδική φωνή τρέλα γεμάτη καί παράπονο; Τη νύχτα αυτή όσα τα μάτια τʼ ουρανού τόσα τα πρόβατα στη γη. ΙΙΙ Ζέψαν τα βόδια από τίς τέσσερεις χαράματα αφού τον αδερφό του ήλιο με την πλούσια κόμη ξαπλώσανε στον κύκλο του αλωνιού σπυρί σπυρί κουρσεύοντας το στάρι. IV Βάλτους δεν έχουμε δω να κρώζουνε τα νεροπούλια τα καλοκαίρια δω άνεμος δε βογγάει, τʼ αρνιά σκαρίζουνε, τα καριοφύλια κοιμούνται. Πούθε έρχεται κάθε μεσάνυχτα η παιδική φωνή τρέλα γεμάτη καί παράπονο;
