~ της Ιωάννας Ιακωβάκη ~

Άραγε υπάρχει έγκλημα χωρίς να έχει επιβληθεί στον θύτη η αντίστοιχη τιμωρία;

Στους πυλώνες της αποκάλυψης ακόμα ενός στυγερού και ανατριχιαστικού εγκλήματος, την έκβαση του οποίου έχουμε συναντήσει σε ακραίες υποθέσεις κινηματογραφικού πλαισίου, που φαντάζουν παράγωγα μιας καλπάζουσας φαντασίας του σκηνοθέτη,

Εκφράσεις και επιφωνήματα που υποδηλώνουν το ανέλπιστο αυτού που μόλις γίναμε θεατές συνοδεύουν περίτεχνα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Μέχρι τη αμήχανη αλλά γεμάτη ειλικρίνεια στιγμή που μετά τους τίτλους τέλους ακολουθεί η φράση “η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα”.

Τι συμβαίνει ξαφνικά όταν  επέρχεται αυτή η δυστυχής διαπίστωση της πραγματικότητας;! Ποιος καλείται να αναλάβει τις ευθύνες των πεπραγμένων του και ποιος είναι σε θέση να απονείμει δικαιοσύνη. Κάθε έγκλημα δυστυχώς δεν άπτεται και μιας καθόλα ισάξιας τιμωρίας. Κάθε μάχη σώμα με σώμα και κάθε αγώνας για το δίκαιο καταπατάται στο βωμό των ωφελημάτων των λίγων και ισχυρών. Οι πεσόντες μια μάχης πάντοτε προέρχονται από τους καλούς που διεκδικούν ιδανικά. Και για αυτά τιμωρούνται. Ποιος τιμωρεί όμως τον δολοφόνο των πολλών και αδυνάτων;

Ποικίλα αστυνομικά ρεπορτάζ μας επιβεβαιώνουν πως η καθόλα αξιοπρεπής και ακριβοδίκαιη κοινωνία μεριμνεί υπέρ της αποκατάστασης της αδικίας του θύτη. Τραγική ειρωνεία; Μάλλον η τραγικότητα της πραγματικότητας.

Για μία κοινωνία που κάθε μορφή εγκλήματος διαιωνίζεται αλλά σπανίως τιμωρείται επάξια είναι παράλογο κανείς να αναζητά τα φυσικά κίνητρά κάθε εγκληματικής πράξης σε ερμηνευτικά σχήματα ψυχιατρικοποίησης του εκάστοτε θύτη. Για μία κοινωνία που η παραβατικότητα θεωρείται της μοδός, η ανομία αντικαθιστά τους κανόνες δικαίου και ηθικής που διδασκόμαστε στα σχολεία, για να ενσωματωθεί πιο ομαλά κάποιος από το συννεφάκι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, στον σκληροτράχηλο κόσμο της ενηλικίωσης, ποιος ύστερα είναι ακέραιος να διανείμει την δικαιοσύνη;

Στο βωμό της διεκδίκησης αγαθών και με το μότο “ για να εξελιχθείς σήμερα πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων” κανείς δεν θα διστάσει να θυσιάσει καμία του αξία για λίγα περισσότερα αγαθά πολύτιμα του καπιταλιστικού μοντέλου.  Μοντέλο ζωής που εξαγοράζει κάθε τι απτό αλλά μη ουσιαστικό, κάθε τι πρόσκαιρο και ευκαιριακό. Διδασκόμαστε να διεκδικούμε και να αναλωνόμαστε σε μοτίβα ζωής που κυνηγούν την μανία για χειροπιαστή απόδειξη της αξίας.

Τι συμβαίνει όταν η αξία αυτή συγκρίνεται με τις πραγματικές αξίες; Το τοπίο θολώνει. Για πρώτη φορά στο πεδίο της μάχης η διεκδίκηση και το αποτέλεσμα μετρά. Τα ψεύτικα ακριβοπληρωμένα ιδανικά χάνουν την λάμψη τους στην όψη της ηθικής της ισοτιμίας και της αξιοπρέπειας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των πολύχρονων κοινωνικών διδαγμάτων. Η ζωή, ο αυτοσεβασμός, η ακεραιότητα μοιάζουν φθηνά ανταλλάγματα των αδικοχαμένων πολύτιμων αντικειμένων.

Τι πιο πολύτιμο από τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή!

Είναι μάλλον η κατάλληλη στιγμή για τον επαναπροσδιορισμό των αξιών

Η γυναικοκτονία, που λανθασμένα θεωρούσαμε πως πολεμούσαμε για χρόνια με τις άκαρπες προσπάθειες για διεκδικήσεις σε διάφορους τομείς της ζωής, είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στο πρόγραμμα ανατροφής των ανερχόμενων γενεών. Οι συνειδήσεις μας διαπνέονται από ψεύτικα ιδανικά καλοβολεμένα για τα γούστα φαινομενικά “καλών παιδιών” που όμως η καλοσύνη τους δεν ήταν αρκετή για να καταπνίξει τα πατριαρχικά ιδεώδη.  Όσο μακρινά παιδιά μιας άλλης κοινωνικο-πολιτισμικής πραγματικότητας και αν μοιάζουν δυστυχώς δεν είναι στη πραγματικότητα.

Η ανοχή και προσπάθεια συγκάλυψης τέτοιων γεγονότων, θα επιτύχουν μόνο να διαιωνίσουν το πρόβλημα με μια επιφανειακή δικαιολόγηση που θα δώσει χώρο στους μελλοντικούς πιθανούς φανατικούς του πατριαρχικού ιδεώδους να δράσουν ανενόχλητοι.

Δεν είσαι εσύ που θεωρείς πως λανθασμένα έχεις απαιτήσεις από τον κόσμο να σε σέβονται και να σε υπολογίζουν. Είναι ψιλά γράμματα για όσους νομίζουν πως το κομμάτι αυτο της ύλης δεν ήταν στα σος από λάθος κρίση του “δασκάλου” του.

Έτσι προτίθεται απόψε στη συνείδηση όλων άλλη μια αδικοχαμένη ψυχή που πίστεψε στο ιδανικό του πραγματικού συναισθήματος και στην ελπίδα της ισότητας και των αγαθών αισθημάτων. Ανίκανη μόνη της να εναντιωθεί με παγιωμένες αξίες που ήρθαν να την εκδικηθούν.

Ας είναι εδώ το τέλος!

~ της Μαρίας Μπαλαούρα ~

Ξέρεις, καμιά φορά τα καταφέρνω και κρύβομαι καλά απ’ αυτό που
είμαι.
Όχι επειδή δεν έχω επιλογή, αλλά γιατί κάθε φορά γίνομαι ολοένα και
καλύτερος στο να ‘’εξαφανίζω’’ αυτό που είμαι.
Τόσο ανατριχιαστικά που μπορεί πλέον να μην ξέρω ποιός είμαι, γιατί
είμαι κι αν είμαι…
Γιατί είμαι;
Αν είμαι…
Και σε ποιόν ή σε τί χρησιμεύει αυτό που είμαι…
Άραγε, είμαι αυτό που οι άλλοι θέλουν να με πείσουν πως είμαι;
Ή μήπως, είναι εκείνοι αυτό που θέλω εγώ, θαμπά, να βλέπω πως
είναι;
Ατέρμονος ο κύκλος, μακάβρια η πορεία του.
Ατελές το νόημα, ατελέσφορη και η σημασία του.
Μα ξέρεις, προσπαθώ να γίνω αυτό που από πάντα επιθυμούσες να με
δεις να γίνομαι…
Μοχθώ να ξεφύγω από τον φόβο του να με μετατρέψεις σε κάτι που δε
θέλω να με δω, να γίνομαι.
Σε εκείνο που όλοι τους, θα’ θελαν να δουν να μου συμβαίνει…
Γιατί θα γίνω… Σίγουρα θα γίνω αυτό που πρέπει και θέλησα από
μικρός να γίνω!
Θα έρθει εκείνη η ‘’καμιά’’ φορά, που άλλο πια δε θα κρύβομαι.
Και θα σε περιμένω… Γιατί θα έχω γίνει αυτό που με απελπισία
προσπάθησες να μην γίνω!
Θα σε περιμένω… Μέχρι τη στιγμή που εσύ θα πάψεις πια να είσαι αυτό
που οι άλλοι σ’ αφήνουν να πιστεύεις πως είσαι.
Εκεί, κρυμμένος, θα σε περιμένω…!

~ της Νάντιας Καριοφύλλη~

Αιφνίδια σ’ απάντησε το σώμα μου
Καθώς ηχούσανε οι φόνισσες στη λεπτοκαριά
Και πένθιμα εμβατήρια πάλι ελάλησαν, άσματα νέας νεκρικής σιγής.
Βούιζε η πλάση, μα εγώ διαμελισμένη κρατώ κρύφα τα μυστικά της πλάσης μου
Φαρμάκι πίνω απ το κεντρί για να μοιράζω μέλι
Μελλόνυμφη και ντύνομαι με σάβανο, κελί σκοτεινιασμένο
Σε μια άβυσσο απύθμενη πριν φίδι με δαγκώσει
Και η ψυχή λερώσει με εγκλήματα και οργή

Ψάχνει μαινόμενη να σπείρει, να θερίσει, με αγιασμό να μη βλαστίσει το κύμα της πληγής
Νεκράνθη ματωμένα και ένα μαχαίρι,
Τσαπί που σκάβει χώμα νωπό μιασμένο
Για να ανθίσει απο λυγμούς της μέθης πεπρωμένο
που αναζητά σταγόνες Λήθης
Στο δηλητήριο που σείεται σακκαδικά ενάντια στο μέλι που αναβλύζει και αθόρυβα με τροφούς
σπαρτά της χόβολης με θειάφι τα σαπίζει.

~ της Ιώαννας Ιακωβάκη ~

Εν έτει 2021 καλούμαστε να προσδιορίσουμε την έννοια του κράτους δικαίου. Έννοια θεωρητικά δεδομένη και προσδιορισμένη με ακρίβεια από τον 5ο αιώνα π.Χ,. Για ποιόν ήταν όμως δεδομένη και σωστά προσδιορισμένη; Ποιοι θεωρούσαμε πως ήταν σωστά επιλεγμένοι για να ορίζουν το σωστό και το δίκαιο για μια κοινωνία δημοκρατική και ισάξια για όλα τα μέλη της; Είχαμε όλοι το ίδιο αξιακό σύστημα για την έννοια του σωστού και του δικαίου;
Η χρονολογία 2021 φάνταζε σαν μια ανάμνηση με χαρακτήρα απόδοσης τιμητικών αφιερώσεων στους αγωνιστές που πριν 200 χρόνια πάλεψαν για ένα ιδεώδες δίκαιο και ελευθερωτικό. Κακή σύμπτωση ή μήπως καμπανάκι κινδύνου πως το αίτημα τους δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ;

Η κοινωνία αν και ανεξάρτητη από μια μορφή εξουσιαστικού ζυγού, δεν έγινε ποτέ στην πραγματικότητα το ιδεώδες για το οποίο μάχονταν με μένος κατά εκείνου που καταπατούσε το δικαίωμα τους στην ελευθερία.
Αναφέρω μέχρι στιγμής την λέξη ελευθερία, άραγε για ποιους το νόημα της είναι πλήρως κατανοητό και γνωστό και δεν είναι απλώς μια προσθήκη λεξιλογικού πλούτου στο μίζερο εκφραστικό τους σύστημα;
Τις τελευταίες μέρες έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας πλήθος καταγγελιών που προς έκπληξη όλης της ελληνικής κοινωνίας αναφερόταν και στοχοποιούσαν προσωπικότητες υπεράνω πάσης υποψίας για ειδεχθή εγκλήματα προσβολής του γενετήσιου χαρακτήρα, της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας ατόμων. Με μια πρόχειρη διαπίστωση μάλλον πρόκειται για άτομα που χρησιμοποιούν τον όρο δικαίωμα και δημοκρατία βεβιασμένα και χωρίς πλήρη επίγνωση του όρου και του σημασιολογικού πλούτου που φέρει. Κάνουν λόγο για τα έργα τους, πώς προσφέρουν στον καλλιτεχνικό κόσμο και για την παρακαταθήκη στη μελλοντική ελληνική κοινωνία. Δεν μας εξήγησαν όμως πώς όλα αυτά συνδυάζονται. Είναι πρωτοφανές και δυσεπίλυτο ερώτημα το γεγονός πώς οι ίδιοι λογαριάζουν τις προσωπικότητες τους για φορείς γνώσης και τέχνης, φιλοσοφίας, αυτοαποκαλούνται πρότυπα που θα εξυμνούμε στο βάθος των χρόνων για την προσφορά τους στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Η εξήγηση ίσως είναι μία, πως καλλιτέχνης είναι εκείνος ο άνθρωπος που αγαπά και υπηρετεί με σεβασμό τις τέχνες. Διττή σημασία. Αφενός είναι ο άνθρωπος που αγαπά τις τέχνες, και τις υπηρετεί με κάλλος. Αφετέρου είναι ο άνθρωπος που αγαπά τις τέχνες και υπηρετεί με κάλλος τις αξίες και τα ιδανικά για τις οποίες έχουν δημιουργηθεί και τις οποίες έχουν κληθεί οι ίδιοι ως, φορείς της τέχνης, όπως αυτεπάγγελτα χαρακτηρίζουν το άτομο τους, να μεταλαμπαδεύσουν στην κοινωνία, στις επόμενες γενεές, αλλά και να υπερασπιστούν μέχρι τέλους και οι ίδιοι όχι μόνο λεκτικά αλλά ουσιαστικά με πράξεις. Ένας δεινός παρατηρητής ή και όχι, θα μπορούσε με ευκολία να διαπιστώσει πως η διττή ερμηνεία του όρου καλλιτέχνης περιέχει πρωταρχικά τον όρο άνθρωπος και σε δεύτερη ερμηνεία την επαγγελματική χροιά που αποδίδεται στον φορέα αυτού του λειτουργήματος.
Η πλήρης στοχοποίηση των θυτών δεν πρέπει με ευκολία και για λόγους συντομίας να περιορίζεται στους προφανείς εγκληματίες και θύτες, που διέπραξαν αυτού του είδους τα εγκλήματα προσβολής της ανθρώπινης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας. Αυτοιί οι οποίοι διετέλεσαν την πράξη. Οι ευθύνες μακραίνουν με την μορφή αναρριχώμενου φυτού και σε προσωπικότητες που καταλαμβάνουν θέσεις δημοσίου συμφέροντος καθώς επίσης και δημόσιας ευθύνης. Το δημοκρατικό πολίτευμα είναι δομημένο με την φιλοσοφία της ισάξιας και κοινωφελούς εκπροσώπησης του κοινού από πολίτες που μπορούν να ισχυριστούν πως θα διασφαλίζουν τα δικαιώματα των πολιτών, με γνώμονα την αέναη υπεράσπιση τους.

Απαραίτητο προσόν για τους ιδίους είναι βεβαίως να γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη δικαίωμα καθώς επίσης και τις ποικίλες ερμηνείες που δίνονται σε αυτό. Δεν ορίζει κανείς άτομα σε θέσεις εξουσίας ακριβώς για να καταχράζονται την εξουσία τους προκειμένου να στερούν βασικά αναφέρετα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, όπως το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς απειλές και εκβιασμούς. Πρώτα από όλα αυτά όμως, είναι απαραίτητο να σέβονται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αντιδρά να διεκδικεί και να σέβεται τον εαυτό του, όπως θα πρέπει και οι ίδιοι να μάθουν να κάνουν.

Το 2021 τελικά θα είναι η χρονιά αυτή που θα αποτελέσει πέρα από έτος απόδοσης τιμής στη τόσο σημαντική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αλλά και το κίνητρο για την έναρξη μιας νέας κοινωνικής επανάστασης για το ξερίζωμα βαθιά στερεοτυπικών πρακτικών εξαπάτησης και εκμετάλλευσης στο όνομα της εξουσίας.

~ της Μαρίας Μπαλαούρα ~

Πολλές είναι εκείνες οι φορές που κάθομαι και συλλογιέμαι πως
θα είχε εξελιχθεί, τόσο η ύπαρξη όσο και η ζωή μου αν δεν είχα
περάσει ποτέ εκείνο το κατώφλι. Τι άνθρωπος θα’λεγα πως ήμουν,
αν δεν φώλιαζε μέσα μου η αρμονία ετούτη!
Ώρες ατέρμονες αφιέρωνα σε αυτό τον πρωταρχικό πάθος της
ζωής μου, ώρες που δεν λογάριαζα, δεν τις μετρούσα μπροστά
στο μεγαλείο που χάριζε στην ψυχή μου, (χαλάλι του)!

Δεν σκεφτόμουν, δεν βαστούσα να περάσει μέρα δίχως αυτό.
Φυσικά, το πρώτο διάστημα κατακλύστηκε κι από έναν
απροσπέλαστο ενθουσιασμό, καθώς κι από μια συγχρονικά,
ταυτόχρονη παραμέληση πολλών άλλων ‘’ καθηκόντων ‘’ που
τύχαινε τότε και πλαισίωναν την καθημερινότητά μου.
Κι ύστερα, ήρθε η ώρα της τελικής απόφασης, της δικής μου
επιλογής, του δικού μου ‘’ αγριμιού ‘’…
Άγγιζα, με τα χέρια μου να περιφέρονται αέναα χωρίς καν να
φανταστώ πως ετούτα τα πλήκτρα, τούτο το φως και το σκότος
μαζί θα σφράγιζαν αργότερα μέσα τους τις πιο γλυκές, αλλά και
τις πιο λυπητερές μελωδίες της ζωής μου. Άλλωστε, πότε φως και
σκοτάδι κατάφεραν να συνυπάρξουν πραγματικά;
…..
Η ώρα της μελέτης υπήρξε μια δύσκολη, για εμένα πάντα, ώρα.
Βλέπετε, το μέτρο, από όποια μεριά και να θελήσει κανείς να το
εξετάσει, δεν κατείχε ποτέ κανένα απαραίτητο ρόλο στη ζωή μου.
Άκουγα, μονάχα μπορούσα να ακούσω αυτό που ήθελα να
ακούγεται, παίζοντας…Τα δάχτυλά μου, τα λογάριαζα για κύματα
όπως τα έβλεπα να μεταπηδούν επάνω στις ασπρόμαυρες
τονικότητες, και η ευωδία της μελωδικότητας, καθησύχαζε τα
θεριά μέσα μου, που άλλοτε κατόρθωνα και τα πολεμούσα, κι
άλλοτε με κυρίευαν καθηλωτικά.
Πληθώρα οι εικόνες στο κεφάλι μου, με άλλες σύντομες,
βραχύχρονες να περνούν η μία μετά την άλλη, -έπρεπε να
δουλέψω περισσότερο τα staccato μου, κι άλλες να απλώνονται
σαν αυλαία μπροστά στα μάτια μου και να θολώνουν
ανυπέρβλητα το ‘’ εγώ ‘’ μου, -πιο μελωδικά, Μαρία, τα legato σου.
Εκείνες, όμως, που κόπιασα περισσότερο να κατευνάσω, να
αποσταθεροποιήσω, ήταν οι μνήμες οι ισχυρές που δεν
υποχωρούσαν, παρά ξεπρόβαλλαν ξανά και ξανά για να μου
υπενθυμίζουν το πόσο καλά γνώριζαν τι συνέβαινε μέσα μου, όταν
εγώ συνεπαρμένη από τονικότητες κι ανεβοκατεβάσματα οκτάβων,
αφηνόμουν να με παρασύρουν σε μονοπάτια άβατα, ατέλειωτα, –
πιο σταθερές οι trille σου.
Τέτοια, ήταν για πολλά χρόνια η σχέση μου με τη μουσική,
αμφίδρομη κι ανεπαίσθητα διαταραγμένη. Μα την αγαπούσα κι ας
μην ήταν ποτέ της τέλεια. Την αγαπούσα και ας μην γίνηκε ποτέ
της εξιδανικευμένη. Την αγαπούσα, γιατί ήταν μοναδικά δική μου
και κανείς ποτέ δε θα μπορούσε να μου την πάρει, ή τουλάχιστον
έτσι πίστεψα εκείνη τη στιγμή!
( -Και μετά; Τι έγινε μετά;)
Μετά; Δε θυμάμαι μετά. Τα χέρια μου σαν να σταμάτησαν να
υπακούν σε χρόνους, παύσεις και μέτρα.
Το tempo μου γινόταν όλο και πιο diminuendo κι έπειτα ritardano,
ritenuto.
Έπαυσα για λίγο να ‘’ παίζω ‘’, μα οι πόθοι δεν συνηθίζουν να
εγκαταλείπουν την persona τους. Είναι παρόντες, καρτερώντας και
πάλι για το πρώτο τους accelerando.
Δεν κατόρθωσα ποτέ να σταματήσω να παίζω πιάνο. Αυτό θα
είναι για πάντα το πρώτο μου πάθος!

Μέρος Α’

~~~ της Νάντιας Καριοφύλλη ~~~

– Νοσώντας απ’ το αβέβαιο αύριο

ψάχνω στις αναμνήσεις μου να βρω

τα βήματα χαμένης ευτυχίας

σαν έγκλειστη η ζωή μας

το άστυ με τρομάζει τελικά

δεν τους φοβάμαι αυτούς

που φενακίζουν

δεν την γκρέμισαν τη ζωή μου στο χωριό

μόνον μπαζώσανε τα παιδικά μου χρόνια

και μ’ έθυσαν σε αλλότρια δεσμά

ναρκώσαν τις εξαρτήσεις μου

μοιραία …

Τα φάρμακά σου έχουν λήξει

φυγόκεντρα το σώμα μου

τη θάλασσα ζητεί

μαινόμενη αναζητεί τη λύση για την τίσιν

– Αγάπη μου, Μετέωρα δείχνουνε τα βήματα επιστροφής

και αβέβαια πριν φύγω

μα Στέκουν σταθερά τα κάστρα της ζωής μου

στο γήπεδο, στο πάρκο, στο σχολείο

στη μαύρη θάλασσα που αγκαλιάζει η παραλία

θρηνώντας

Και βλέπω πως τα χρόνια είναι λίγα

έρημοι οι δρόμοι

εμείς μακριά

δεν θέλω να ‘σαι μνήμη

οι μνήμες με πονάνε

δε μου αρκεί να βλέπω τη μορφή του

σε ξένες ψεύτικες φωτογραφίες.

Οι μάσκες μας θα πέσουν, θα το δεις

τα μάτια μας θα λάμψουν, πάλι από έρωτα …

~ της Ιωάννας Ιακωβάκη ~

Εν έτει 2020 , εν μέσω της πιο σκληροτράχηλης χρονιάς του 21ου αι. και η κοινωνία συνεχίζει να μας εκπλήσσει δυστυχώς αρνητικά με τα πεπραγμένα της δήθεν εξελιγμένης και προοδευτικής κοινωνίας των ονείρων μας.

Στη μικρή Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια η κοινή γνώμη έχει δοκιμαστεί και διχαστεί για τα προβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα, με αλλεπάλληλα φαινόμενα βίας και ρατσισμού σε νέους, συνεχίζεται η έκδηλη προβολή λάθος κοινωνικών προτύπων από τους ηγέτες της μαζικής ενημέρωσης. Στο βωμό των υψηλών αριθμών τηλεθέασης και της οικονομικής ανέλιξης, φυσικά με το πρόσχημα της δύσκολης οικονομικά χρονιάς, κανείς δεν υπολόγισε την τεταμένη ψυχολογική κατάσταση της κοινωνίας με το πέρας των τελευταίων μηνών, την οποία και συνεχίζουν να βάλλουν με το πιο δυσμενή τρόπο. Τίθενται στο προσκήνιο του πανελληνίου ,από κολοσσούς μαζικής επικοινωνίας και αγωγής της ψυχής, στα στενά όρια των 11. εκατομμυρίων κατοίκων πρότυπα που θεωρούνται βάλσαμο ικανοποίησης της φθαρμένης ψυχολογικής κατάστασης του σύγχρονου πολίτη. Το βάλσαμο μας έχει σάρκα και οστά και το αναπαριστά το πρότυπο του πιο ισχυρού φύλου κατά τα πατριαρχικά πρότυπα. Ένας γεροδεμένος, ψηλός, άντρακλας με ηθικό και ψυχή πιο φτωχή  από την πλούσια περηφάνεια του.  Ένας σύγχρονος νέος με αμαυρωμένο ποινικό μητρώο που δεν διστάζει να εκφράσει ανοιχτά τις πρακτικές του για όλους εκείνους που αντιστέκονται στα θέλω του.

Στο πλαίσιο του ίδιου προγράμματος “αγωγής της ψυχής” παρουσιάζεται το πρότυπο γυναίκας με ομοφοβικά και σεξιστικά κατάλοιπα της κάθε άλλο αυστηρής, σκληροπυρηνικής, μικροαστικής και συντηρητικής κοινωνίας . Φορά τη μάσκα της ευγένειας ,χρησιμοποιεί το πιο περίτεχνο λεξιλόγιο της για να προβάλλει το μίσος και την άρνηση αποδοχής και κατανόησης απέναντι σε ένα άτομο εκπρόσωπο ενός εναλλακτικού προτύπου σεξουαλικών προτιμήσεων.

 Η γλώσσα όσο όμορφη και αν είναι, κόκκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει και καθηλώνει αινεό μπροστά σε χιλιάδες τηλεθεατές, ένα νέο φιλελεύθερο άνθρωπο, εκτεθειμένο στην μιζέρια των φτωχών δήθεν διανοουμένων της μίζερης συγχρονικότητας.

Διερωτήθηκε ποτέ κανείς από τους κάθε άλλο περήφανους προωθητές των νέων προγραμμάτων διασκέδασης αν αυτά είναι τα πραγματικά πρότυπα της μικροαστικής ελλαδίτσας ή μήπως θέλουν έμμεσα να μας μεταδόσουν το μήνυμα των περιορισμένων δυνητικά δυνατοτήτων της πνευματικής και ιδεολογικής απελευθέρωσης κρατώντας μας χαμηλά με τα βαρίδια της ελλιπούς διαυγειας τους;

Είναι ο άντρακλας και η “καθώς πρέπει” ευγενική πουριτανή δικηγόρος οι θύτες ή τα θύματα μιας πλεκτάνης μορφοποίησης ένας σύγχρονου κοινωνικού μιρκόκοσμου;

Είναι αυτή η πραγματική κοινωνία που χτίζουμε ή αυτή την πραγματική κοινωνία επιδιώκουν να μας πλάσουν , καθυποτάσσοντας μας σαν άβουλα πιόνια;

Αρνούμαι να δεχτώ πως η πάλαι ποτέ χώρα της δημοκρατίας, των ιδεών,της φιλελεύθερης πολιτικής και ιδεολογίας γεννά προωθεί και επιδιώκει να αναπαράξει πρότυπα μισογυνισμού, βίας και ομοφοβισμού με την πρόφαση της ρεαλιστικότητας ή μάλλον της σκληρότητας της σύγχρονης πραγματικότητας που κανείς μας δεν αποδέχεται αλλά χάρη σε αυτούς τους προαγγέλους ειλικρίνειας και διαφωτισμού καλούμαστε να αποδεχτούμε. 

Δυστυχώς για εκείνους η νέα συγχρονικότητα εκτεθειμένη στην σκληρή πραγματικότητα ξέρει να αναγνωρίζει το κακόγουστο και το μη πραγματικό, το πλαστό  διαφημιστικό προϊόν από την πραγματική πλειονότητα του πληθυσμού, η οποία παλεύει να περιορίσει στο ελάχιστο πρότυπα βίας και ρατσισμού, σε διαμάχη με τους κακοθελητές που αναπαράγουν κακόγουστα πρότυπα δήθεν εκπλησσόμενοι από το τελικό αποτέλεσμα.

~ της Μαρίας Μπαλαούρα ~

Κι έκλαψα, έκλαψα κι απόκαμα όλα τα βάσανα, όλα τα βάρη που
κουβαλούσε βαθιά μέσα της η ψυχή μου.
Μάλλον φταίει που καμωμένες θα’θελε κανείς να λέγει πως είναι πολλές οι
ριμάδες οι αμαρτίες μέσα μου.

Κοντοστάθηκα λίγο στην άκρη του κρεβατιού, απέναντι από το μεγάλο
φωτεινό, – κάποιες φορές -, παράθυρο.
Κι εκείνη σαν να’ταν η στιγμή που άρχισα και συλλογιόμουν…
Ο πατέρας μου, μου’χε πει κάποτε πως ό,τι κι αν είναι να φέρει η ζωή
μπρος στα πόδια μου, να μην παραιτηθώ. Πως… δεν πρέπει να παραιτηθώ!
Η μητέρα μου μα θες, ίσως είχε κατορθώσει από νωρίς να δει και την δειλή, ‘’
άφτιαχτη ‘’ ακόμα, πλευρά του εαυτού μου. Ήταν η παρηγοριά μου, όταν
όλοι οι άλλοι την ίδια στιγμή με θεωρούσαν… άτρωτη!
Κι ήταν που ο ήχος της βροχής σαν να έπαυσε την σκέψη μου, να σώπασε
τις μνήμες μου, που τώρα ξαναγίνονταν σταλαγματιές και ξέφευγαν δίχως
τελειωμό από τις σχισμές των ματιών μου.
Ο ουρανός ίσα που άνοιξε και άφησε κι εκείνος με τη σειρά του την βροχή να
ξεχυθεί από τα δεσμά του, σημάδι πως κι εκείνος λυπήθηκε την πίκρα και
συνέπασχε με τις πληγές μου, θέλοντας τώρα να τις απαλύνει.
Τελείωνε… Το΄νιωθα πως τελείωνε, και η ψυχή μου δεν βάσταγε να
σκέφτεται πως τούδε και στο εξής θα πλανιόταν μόνη της.
Οι σταλαγματιές επέστρεψαν στα μάτια μου, μα τούτη δα τη στερνή φορά
φλέγονταν, λάβωναν την ψυχή μου.
Μόνος, ως έτσι κίνησα από την αρχή για τον δρόμο της ευτυχίας που τώρα
λεύτερος, άρχισα να κατηφορίζω προς τα πίσω.
Το ‘’ ποιός ‘’ ήμουν και το ‘’ τί ‘’ γύρεψα εκεί, ποτέ μου δεν κατάφερα και να
το μάθω. Μα σάμπως, μήτε το θέλησα και ποτέ.
…………………………………………………………………………………………
Κι άρχισα κι έκλαιγα…
Έκλαψα, ώσπου απόκαμα!

~της Τσαμπίκας Κουτούζη~

Απόγευμα καθημερινής στην παραλία. Ανάμεσα σε κύμα κι αμμουδιά, μεταξύ σοβαρών κι αστείων, οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Φυσικά σχεδόν όλα περιστρέφονται γύρω από την πανδημία που το φετινό καλοκαίρι ήρθε και <<τάραξε τα νερά>>. Έχει γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα. Ο καθένας πια έχει την δική του μικρή ιστορία να σου διηγηθεί για τον καιρό που αναγκάστηκε να μείνει κλεισμένος στο σπίτι. Είναι πρώτη φορά που τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν την ίδια εμπειρία.

Εκεί κάπου λοιπόν ανάμεσα στα λόγια που μπλέκονται μεταξύ γνωστών και αγνώστων ξεχωρίζω μια φράση: << Εμείς πάντως την περίοδο της καραντίνας δεν ησυχάσαμε και πολύ. Είχαμε καθημερινά κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας>>. Η φράση αυτή επιβεβαίωνε όλα όσα διάβαζα τον τελευταίο καιρό αλλά δεν γνώριζα εν γένει. Έχει ουσία να διαβάζεις αλλά άλλη χάρη να ακούς από μάτια που έχουν διαβάσει ιστορίες ανθρώπων. <<Πραγματικά έβλεπα εικόνες που δεν πίστευα. Έλεγες αποκλείεται ανθρώπινο χέρι να το έκανε αυτό>>.

Η συνομιλήτρια μου δουλεύει στην Εισαγγελία. Σχεδόν καθημερινά την περίοδο του εγκλεισμού ερχόταν σε επαφή με μηνύσεις από γυναίκες που ήταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Δεν είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε, δεν θα έπρεπε να μου κάνει τόσο εντύπωση. Υπήρχε και υπάρχει. Ναι, αλλά η διάσταση του; Να μην μας ανησυχήσει λιγάκι παραπάνω τώρα; Σκέφτομαι.. Tώρα που οι καιροί είναι ακόμη πιο δύσκολοι; Τώρα που έξω θεριεύουν θανατηφόροι ιοί αντέχουμε να μεγαλώνουν μέσα τέρατα βίας..;

Ρώτησα πολλά. Ρώτησα τι είναι αυτό που της έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στα όλα όσα έχει δει μέχρι σήμερα. Μου απάντησε πως είναι το θράσος. Το θάρρος με το οποίο υποστηρίζουν οι άντρες των γυναικών την άποψη τους γι’ αυτές και τις πράξεις τους. <<Δικιά μου είναι ό,τι θέλω την κάνω>>. <<Υπάρχουν ακόμη τέτοια;>> Ρωτάω ουτοπικά σαν να θέλω να πιστεύω και να μην πιστεύω ταυτόχρονα.

<<Οι γυναίκες φοβούνται περισσότερο πως δεν υπάρχουν χωρίς εκείνους>>, μου λέει και κλείνω με αυτό. Δεν ξέρω πως θα’ ναι χωρίς αυτούς. Ξέρω όμως πως δεν υπάρχεις όταν στερείσαι την ελευθερία σου. Όταν δεν απολαμβάνεις την ζωή και την αγάπη. Όταν δεν νιώθεις ασφαλής. Όταν ζεις κάτω από σκιές το πρωί όταν ξυπνάς και το βράδυ όταν πας για ύπνο. Το ξέρω. Όταν το σπίτι σου δεν είναι φτιαγμένο για να σε ξεκουράζει αλλά για να τρομάζει. Ξέρω πως η πανδημία είχε μεγάλο κόστος. Ξέρω πως αφήνει βαρύ φορτίο. Ξέρω κι εσύ το ξέρεις πως το κόστος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται είναι και αυτό που υφέρπει..

Διαφορετική η βουτιά εκείνο το απόγευμα. Ήταν βουτιά απ’ τα ρηχά στα βαθιά της κοινωνίας. Και σ’ αυτήν το μόνο που δεν σου επιτρέπεται είναι να κλείσεις τα μάτια.

~ της Ιωάννας Ιακωβάκη ~

“Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα τα παιδιά μου θα διακρίνονται για το χαρακτήρα τους και όχι για το
χρώμα του δέρματος τους” , Αύγουστος του 1963.

Μάιος 2020, άοπλος αφροαμερικανός δολοφονείται εν ψυχρώ από ένοπλους λευκούς αστυνομικούς στη μέση του δρόμου μια τυχαία μέρα. Ο λόγος, το χρώμα του δέρματος του.

Πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια από την ημέρα διακήρυξης του πιο θρυλικού λόγου του μεγαλύτερου
υπερμάχου των πολιτικών και φυλετικών δικαιωμάτων των αφροαμερικανών του 20ου αι., Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και οι διακρίσεις εις βάρος των έγχρωμων Αμερικανών συνεχίζονται.

Ειδεχθή εγκλήματα εναντίον έγχρωμων πολιτών διαπράττονται καθημερινά με μεγάλη συχνότητα στη χώρα που θεωρείται υπέρμαχος της πρωτοπορίας και της εξέλιξης. Μιας χώρας που θεωρούνταν βαθιά συντηρητική ως προς την ουσιαστική καθιέρωση και υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων μόνο σε ένα τμήμα αυτής. Χαρακτηριστική τοποθεσία ο
αμερικανικός νότος, σημείο κατατεθέν για τα εγκλήματα εξαπάτησης και υποβίβασης της αξιοπρέπειας έγχρωμων πολιτών.

Το πρόβλημα όμως με το πέρασμα των χρόνων όχι μόνο δεν εξαλείφεται αλλά επεκτείνεται και σε άλλες βορειότερες περιοχές της χώρας, που μέχρι πρότινος διακρίνονταν για τη πιο φιλελεύθερη και δεκτική οπτική τους σε ζητήματα καταπάτησης δικαιωμάτων. Σύμβολο της χώρας, το άγαλμα της ελευθερίας, αλλά την ίδια στιγμή και ο θάνατος, η ταπείνωση και η υποδούλωση αθώων αφροαμερικανών από παρωχημένα μυαλά που δήθεν υπερασπίζονται την ισότητα και την ελευθερία. Αντικρουόμενο και όμως αληθινό!

Πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια και το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ παραμένει ανεκπλήρωτο.
Η χώρα που πρωτοπορεί στην εξέλιξη και διαχειρίζεται την παγκόσμια οικονομία, κινεί τα νήματα και αντιπροσωπεύει αντίστοιχα την παγκόσμια ιδεολογία. Ιδεολογία ρατσιστική που υποβιβάζει ένα άνθρωπο εξαιτίας του χρώματος του, που του στερεί το δικαίωμα την ελευθερίας ψήφου, τον ταπεινώνει και τον μετατρέπει σε ξένο και δούλο στην ίδια τη χώρα καταγωγής του, που προσμετρά την ύπαρξη του στην κοινωνία των δήθεν προοδευτικών λευκών ανθρώπων ως αντικείμενο εκμετάλλευσης, γεγονός που πριν λίγες δεκαετίες ήταν νομικά αποδεκτό.

Αυτομάτως ο άνθρωπος μετατρέπεται σε άλογο ζώο, από τα πιο σκληρά κτήνη πάνω στο πλανήτη που με το μυαλό του μπορεί να χτίζει ιδεολογίες αλλά και να γκρεμίσει κόσμους ολόκληρους. Αυτή η κατά τα άλλα παράδειγμα προς μίμηση χώρα βρίσκεται στο στόχαστρο κατηγοριών για επανειλημμένα επεισόδια ανθρωποκτονιών και εγκλημάτων χωρίς καμιά νομικά βάσιμη αιτιολογία.

Καθημερινά έρχονται στο φως υποθέσεις που ένας αθώος Αμερικανός δέχεται κατηγορίες για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει, απλά και μόνο για το λόγο ότι φέρει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου των εγκλημάτων των κατά τα άλλα ανωτέρων λευκών. Ποια αίσθηση ανωτερότητας και υπεροψίας σου παρέχει το δικαίωμα να αφαιρέσεις τη ζωή ενός ανθρώπου;

Πόσο ανησυχητικό φαντάζει το γεγονός ότι ο κόσμος ηγείται από μια μερίδα ατόμων που επιτρέπουν
στον 21ο αιώνα, που έχει χαρακτηριστεί για την εξέλιξη και την πρόοδο, να δολοφονείται ένας απλός πολίτης στη μέση του δρόμου από αρρωστημένα μυαλά που δήθεν εργάζονται στο βωμό της προστασίας του πολίτη. Που ακριβώς στηρίζεται η προστασία του πολίτη, όταν τα άτομα που τη διαχειρίζονται κατέχουν αυτοβούλως τέτοια δικαιώματα;Μπορεί στον 21ο αιώνα η τεχνολογική πρόοδος να σημειώνει τεράστια βήματα προόδου, η πρόοδος των ιδεολογιών και των αντιλήψεων είναι στάσιμη. Επιτηδευμένα ίσως η μία να συμπληρώνει την άλλη στο βωμό υποδούλωσης ενός ολόκληρου πλανήτη στα χέρια μερικών προνομιούχων.

Καμιά διάκριση δεν δηλώνει τα όρια της και δυστυχώς εξαπλώνεται αθόρυβα και πονηρά για όσους
ανυποψίαστα αδιαφορούν και τη προσπερνούν. Ελάχιστοι ίσως να αναρωτήθηκαν αν ποτέ η δική τους προσωπική ελευθερία μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο. Μέχρι κάποιος να βρεθεί σε αυτή τη δυσμενή θέση αποποιείται το ρόλο του υποστηρικτή. Κάπως έτσι εκείνη τη δυσμενή ώρα το κάλεσμα για βοήθεια θα αντηχεί στο κενό με ένα ακόμη θύμα στη λίστα και ένα ακόμη βήμα για τα όρια που καταρρίπτονται.